روم درمسجدوبستن
گفتن جای مست چتاجهنم
موندم بایه بطری تودستم
تیرکشیدسلولهای مغزم
زدم تکیه به دیوار مسجد
گفتم خدایا خستم
از وقتی یادم میاد
بندنافوبریدندبندکفشاموبستم

دوییدم ارزشودیدم
نشستم دردوکشیدم
خوابیدموطعم مرگ وچشیدم
موندم حق خودموشهروبگیرم
وقتی همه ازهمه کشیدن
دوست ندارن اصل حرفوبگیرن
کافیه پای لنگوببینن
تاسمتت لوله تفنگوبگیرن

اینه دیدگاه من
توبگوچی دیدی زیبای شهر
اگه نادیده هادیده بشن
داری طاقت دیدن دیوهای شب رو
بزن این لیوانوچپ کن
سیبیلهای شهروبابنزینه چرب کن
رفیق از بیگانه بیگانه ترشد
حتی به ساقی میخانه شک کن



چشاتوبازکن ببین
شهرمون دچارافسردگیس
بخشنده دیگه بخشنده نیستو
هیچ اتفاقی ارزنده نیس
همه ازدم رئیس
نمره ی مثبت توپرونده نیس
بااینکه خسته آیم هرگز
شک نکن قدماپژمرده نیس

همیشه باوردارم به کلمه کلمه کلمه کلمه کلمه
بدجوری خفتت میکنه جملاتی که توی سرمه
همیشه یاوره برام این قلمه قلمه قلمه قلمه قلمه
هرشب عصبی میزنه به تن ورقه صدمه
نشین پای شبکه
رسانه کارشون کلکه
میشه بشی تلکه
بشه دوروغ واسه ذهنت ملکه
میری سرفلکه
همه نگاهاشونم متلکه
فکرپیچیدن هرشب توکلته
وقتی روزخمات جا مرهم نمکه

میگی میرم یه جای بی نام و نشون
نباشه خبرازجاروکشی
یه جاکه غم نباشه توبارونشون
نشه به دیونگی آلوده بشی
بمونم اینجا که چی
وقتی رفیق ازدهنم لقمه کشید
شغال زرد زده پسترشیر
همون بهتر که بریموکشته بشم

دنیای بی انتها
تقدیر بی ارتقا
تک موندیونفسهای بی بندوبار
مسموم آغوش بینندگان
یکم به اینورنگاه کن یکم به اونورنگاه
ببین کی میدت بگا
من یااونکه توچتی میجنگه بات



مغزهای آکبند
قفله روحجم های باسن
وقتی شرمم اومدازدرونم یه مردرزل وخواستم
دیدم کارمن نیس قلم گرفتم تودست راستم
ترسوداشتم کشتمشوبزرجنگوکاشتم