ای شب جدایی که چون روزم سیاهیای شب
کن شتابی آخر زجان من چه خواهیای شب

نشان زلف دلبری زبخت من سیه تری بلا و غم سراسری
تیره همچون آهی ایشب

کنی به هجر یار من حدیث روزگار من بری زکف قرار من
جانم از غمکاهی ای شب

تا که از آن گل دور افتادم خنده و شادی رفت از یادم
سیه شد روزم
بی مه رویش دمی نیاسودم به سیل اشکم گواهی ای شب
او شب چون گل نهد ز مستی بر بالین سر
من دور از او کنم ز اشک خود بالین را تر
خون دل از بس خوردم بی او محنت و خورای بردم بی او
مردم بی او
بی رخ آن گلدلم به جان آمد
دگر از جان چه خواهی ای شب