یادمه روز رفتن تو
دل من توی سینه پژمرد
زخمیام از نبودن تو
یاد تو هستی منو برد
نه شکایت از این زمونه
نه نفس گیر راه عشقم
مرد شبهای بیپناهی
پای سنگین این مسیرم
این صدای منه که
توی بغض گلومه
سر به سینه سپردن
سرنوشت منه
میکشم جام نفرت از دل
میبرم کام حسرت از جان
سر به خاکی کشیده در رخ
تن به کوهی میان باران
تشنه عهد هر رفاقت
مرهم زخم هر رفیقم
ناجی قلبی که شکسته
سهم غمگین این غروبم