کنج خلوت خودم لب دریا میشینم مثل قدیم
نمیتونه هیچکسی بشه مرحم واسه این حال وخیم
هنوزم تنهای تنهام بعد این همه سال
دیدن یارم شده یه آرزوی محال

پری دریایی میگیره دلم یه وقتایی
یادش میوفتم میریزه اشکام هر از گاهی
قلبمو بهش دادم فرداش گذاشت رفت
تو فکرشم هر لحظه چه عشق کوتاهی

جوونیم رفت سر هیچ و پوچ اما
خوب نشدن هنوزم جای زخمام
واسه چی رفتی این سوال هرشب
تو سر منه هنوز مثل معما
حال بدیتو میکشم هر روزو هر ماه