نهال بیخبر که این زمین بارور
غنی شدهاست از شاخههای سوخته
رشد کرده از میان خاک سیاه
جوانهای که چشم بر ستاره دوخته
زمین میدود در نگاه آفتاب
باد برگهای مرده را میگزد
ذهن جنگل از نهیب طوفان پراست
نهال را چه باکباد میوزد
شاید پاییز بارون نباره
شاید این بهار بی شکوفه زاره
شاید به جای برف اوج ماه بهمن
از آسمون مرداد آتیش بباره
پرنده میپره فصلهای مرده رو
هضم میکنه تمام سنگهای خورده رو
وقت بارش غم از هوای نا امیدی
چتر میکنه قدمهای شمرده رو
نهالها جواندرختهای سال نو
ریشهها عمیقتر ز خواب تیشهها
شاخههای زخم خورده از تگرگ و باد
سوی آسمان شجاع چون همیشهها
طعمتلخ شامهای بی ستارگی
شکوفه میشود کنار زخم سالها
در هجوم صد شب محال ممکن است
طلوع ممکن از دل شب محالها