می گذارم سر به روی شانه های سرد شب
می کشم آهی ز غم هایی که بازآورده شب
می نویسم آخرین برگ از کتاب بی تو را
کس نمی داند ز هجرانت چه با من کرده شب
تو تمامم را گرفتی از خودم
من تهی از خویشتن عاشق شدم
فاصله افتاد میان عقل و دل
ناگهان مجنون بی منطق شدم
درخیالم ره به جز رویت نبود
دام قلبم پهن و آهویت نبود
دل به دریای وجودت زد ولی
یک وجب ساحل به پهلویت نبود
آرزو های مرا بی تو برد آن همه غم
گر نیایی به سحر شکوه را بر که کنم
شعر امیر سینکی